Op donderdag 2 januari 2019 hebben wij afscheid genomen van onze kat Inu. De dag ervoor hebben jij, mijn kind, en ik de hele dag genoten van ons laatste dag met haar. We hebben samen onafscheidelijk op de bank gezeten. Op de dag zelf heb jij haar een kus gegeven, waarna ik haar naar de dierenarts bracht.
Zo zou ik met dier of vriend altijd afscheid willen nemen. Met een laatste moment van verbinding, waar wij elkaars aanwezigheid voelen en onze waardering uiten.
Een waardevolle afscheid is niet iedereen gegund. Dat is mijn grootste angst. Ik ben bang dat jij eerder van mij afscheid moet nemen dan dat ik dat wil. Ik voel intens verdriet, wanneer ik besef dat er een risico is dat ik je niet zie opgroeien. Ik voel pijn bij de gedachte dat ik jou niet zou kunnen vasthouden, wanneer je pijn voelt of een mijlpaal bereikt.
Ik ben nog banger dat ik eerder afscheid van jou moet nemen dan dat ik dat wil. Ik zou moeilijk kunnen leven met de kennis dat het jou niet gegund is om op te groeien. Tranen springen in mijn ogen bij de gedachte dat jij niet de handen van je eerste vriendje zou kunnen vasthouden of een kindje van jezelf kan dragen.
Vanuit deze angsten doe ik mijn best om voor mijzelf te zorgen. Ik probeer mentaal en fysiek fit te blijven om de kans op een langer leven te vergroten. In ieder geval zo lang dat ik de leeftijd kan halen om kleinkinderen te kunnen omarmen.
Maar voorkomen dat ik eerder van jou afscheid zou moeten nemen vind ik toch een lastige kwestie. Dan gaat het om jouw mentale en fysieke kwestie, waar ik door de jaren heen steeds minder invloed op heb. Als jouw passies motorrijden, stewardess worden en de Himalaya beklimmen zijn. Wie ben ik om jou tegen te houden.
Bij zo een gedachte verlang ik wel naar de eerste drie maanden van jouw leven. Toen waren wij zeven dagen per week samen. Jij lag uren tegen mij aan. Dichter konden wij niet meer bij elkaar zijn. Nu speel jij zonder mij uren met lego en logeer jij bij vriendinnetjes.
Ik kan er niks aan doen wanneer mijn hart een sprongetje zou maken op het moment dat jij alleen naar school fietst. Wordt je dan niet aangereden? Het zal mij weer gebeuren, wanneer je voor het eerst met je vriendinnetje naar Rotterdam reist om te winkelen. Wordt je dan niet meegenomen door een vreemde kerel? Ik wil denk ik niet denken aan jouw eerste vakantie zonder ons.
Ik doe mijn best om mijn angsten een gepaste plek te geven, zodat ik jou kan helpen om een vrouw te worden die naar zichzelf luistert en van daaruit de aandacht aan mens, dier en wereld geeft. Jou geef ik graag de ruimte om te vallen en weer op te staan. Ik hoop dat jij het ok vindt dat ik jou in veiligheid opvang.
Ik wens jou en misschien vooral mijzelf dat het ons is gegund dat jij met jouw kinderen van mij afscheid neemt met een dag onafscheidelijk op de bank. Desnoods met de IPad om de kinderen te vermaken. Ik hoop dat wij dan tegen elkaar nog woorden van waardering uitspreken en een laatste kus geven. Zo zou ik met een warm gevoel mijn laatste adem uitblazen en jij terug kijken op een waardevolle afscheid.
