Stilte is voor mij een moment zonder verplichtingen. Een moment van rust. Dat moment hoef ik aan niets of niemand anders te besteden dan ikzelf.
Stilte is lastig te vinden. Als stilte het moment betekent dat er geen geluid meer is, dan denk ik dat dit moment niet bestaat. In de stad hoor ik auto’s op de ringweg en spelende kinderen op straat. In de natuur hoor ik vogels vliegen en de wind waaien. Een isoleercel lijkt een geluidloze plek, totdat ik mijn hart hoor kloppen, mijn oren suizen en hoor dat de lucht door mijn neus mijn longen bereikt.
Stilte is misschien niet zozeer geluidloos, maar spraakloos. Het moment dat ik alleen ben. Stilte zie ik dan als de afwezigheid van het gepraat en de beweging van andere mensen. De afwezigheid van een soort sociale druk of de druk van mijn eigen ambities, die ik toch stiekem voor de buitenwereld wil waarmaken.
In stilte moet niks. Ik mag op de bank zitten en naar het plafond staren. Maar ben ik eenmaal naar binnen gekeerd, dan kom ik vele malen meer afleiding dan buiten mijzelf tegen die de stilte doorbreken.
In mij hoor ik vele gedachtes: over ambities die ik nog wil waarmaken, over afspraken die ik nog met vrienden wil maken en ga zo maar door. De verleiding is dan groot om de stilte te verbreken en meteen in actie te komen.
Alsof dat nog niet genoeg is, kom ik daarna nog wat angsten tegen: dat ik niet genoeg doe om mijn ambities te realiseren, dat ik een onaardig persoon ben omdat ik vrienden op mij laat wachten. En voorbij deze angsten komen plotseling rare emoties opwellen: de teleurstelling dat ik niet perfect ben, de frustratie dat ik niet genoeg tijd heb, omdat jij, mijn kind, nu in mijn leven bent.
Dan streef ik naar een stilte in mij. Niet geluidloos of spraakloos, maar gedachteloos. Een leegte in mijn hoofd, waardoor ik net iets langer op de bank blijf zitten en misschien zelfs het gevoel krijg dat ik hiervan geniet.
Als ik eenmaal die stilte in mijn hoofd heb bereikt, vind ik dat voor even wel heel fijn. Een moment van rust, waar ik op niets of niemand hoef te reageren. Het geeft ruimte voor spontane opwellingen van voldoening. Het geeft ruimte om mijn eerder genoemde gedachten te erkennen en te zeggen: ‘Ik heb van wat ik nu heb het beste ervan gemaakt.’
Zo een moment duurt vaak maar een fractie van een seconde. Zodra er leegte is, heb ik de drang om die te vullen met klusjes, ideeën voor vandaag en morgen en vaak ook nog voor volgend jaar. Dan voel ik een urgentie om weer op te staan en iets te doen. Zo verbreek ik eigenhandig de stilte waar ik naar verlang.
Misschien is stilte wel overgewaardeerd. Het leven voelt vaak levendig, wanneer er juist geluid en beweging is. Actie roept gevoelens van vreugde op, maar ook van frustratie. Welke het ook is, ik voel mij levendig.
Toch ben ik blij dat er soms ook stilte in mij kan zijn. Een stilte wat het mogelijk maakt, dat ik op de bank blijf zitten om naar jou te kijken. Dat ik in stilte kan kijken hoe jij speelt en hoe jij brabbelt met jouw knuffels. Hoe jij elke ochtend onvermoeibaar achter onze kat kruipt, terwijl zij jou probeert te ontwijken.
Stille vreugde is wellicht een bescheiden gevoel, maar geeft zoveel warmte van binnen. Zo kan ik met een seconde weer uren vooruit om
mijn ambities waar te maken en mijn dierbaren aandacht te geven.
Mijn kind, ik wil jou leren dat stilte in woord en beweging jou de ruimte geeft om de kleine dingen te zien die in het leven ertoe doen.
Maar ook om de grote dingen te voelen, die je alleen in jou kan vinden: je eigen kracht en het onvoorwaardelijke vertrouwen dat alles goed komt, wat het leven jou ook zou brengen.
Ik hoop dat je stilte leert waarderen. Graag help ik jou te ontdekken wat stilte voor jou kan betekenen, zodat jij later op school of op je werk je eigen stilte kan vinden waaruit jij je kracht kunt putten.
