Maart 2020- De eerste lockdown vanwege het coronavirus was voor mij een bijzondere ervaring. Ik heb jou, mijn kind, toen op een andere manier leren kennen. Wij hebben zelfs als gezin in de tuin gewerkt, terwijl ik jou en je papa in al die jaren daarvoor voor geen goud een stap in de tuin kon laten zetten. 24 uur en 7 dagen per week bij elkaar zag ik als een unieke ervaring. Zoiets zou ik in de toekomst niet meer meemaken. Dan zal je namelijk steeds meer met je vriendinnetjes spelen, uit logeren gaan en uiteindelijk uit huis gaan.
Februari 2021- Tijdens de lockdown in december moest ik er niet aan denken om met jou 24 uur en 7 dagen per week samen te zijn. Ik heb zonder erbij na te denken besloten om jou naar de noodopvang te brengen en heb deze boodschap aan jou en je papa meegedeeld. Opgesloten in het huis hebben wij ons verdeeld over de drie verdiepingen. Jouw papa werkte op de begane grond, jij speelde in jouw kamer op de eerste verdieping en ik werkte op zolder.
Er is geen sprake van een bijzondere ervaring. Ik leer nu vooral het gevoel van ellende te verdragen. Die ellende voelt als misselijkheid in mijn buik, als oud zeer rond mijn hart en als watten in mijn hoofd. Ik doe mijn best om de discipline op te brengen om dit gevoel niet te onderdrukken.
Ellende voelt als machteloosheid. Aan mijn todo-lijst van het werk lijkt geen einde aan te komen. Ik werk van 7.45 tot en met 17.30, maar mijn todo-lijst lijkt niet te slinken. Ik werk op mijn vrije dag en in het weekend. Ook dan lijkt het werk alleen maar op te stapelen.
Ik doe mijn best om mijn agenda leeg te vegen, maar voor elke afgezegde afspraak komt gewoon een andere voor in de plaats.
Ellende voelt als gemis. Ik mis de bitterballen en het spelen van Uno, wanneer wij samen op zaterdagmiddag er op uit gaan. Ik mis de stilte, wanneer jij op school bent en je papa op kantoor. Ik mis de rust van het moment dat ik alleen maar verantwoordelijk ben voor mijzelf en niemand anders.
Ellende voelt als schuld. Ik voel mij schuldig, wanneer ik naast jouw papa in slaap val tijdens het kijken van een film. Ik voel mij schuldig, omdat ik geen tijd meer heb om mijn collega’s te bellen hoe het gaat. Ik voel mij schuldig dat ik mijn belofte vergeet en dat een collega mij nogmaals moet mailen om mij daaraan te herinneren.
Ook mijn fysieke aftakeling voelt als ellende. Mijn lichaam kan dat harde werken en de daarbij behorende stress helemaal niet meer aan.
Tegenwoordig heb ik een hoge bloeddruk, slaat mijn hart slagen over en krijg ik druk op mijn borst wanneer ik teveel stress heb. Ik neem nu elke avond vijf pilletjes om overdag te kunnen functioneren.
Hier stopt mijn relaas. Het leven gaat niet over rozengeur en maneschijn. Ik wil je, mijn kind, vragen om niet achteloos over elke hobbel in je leven te stappen. Het leven is ook je eigen ellende durven te voelen. Ik wil je graag uitdagen om bovenop de hobbel stil te blijven staan en daar om je heen te kijken. Ik hoop dat je durft te voelen wat het met jou doet om bovenop die hobbel te blijven staan. Dan hoop ik dat veerkracht jou moed geeft om inzichten op te doen om de volgende stap te zetten. Ook al zouden anderen jouw volgende stap met verbazing aanschouwen.
